แมว..แรงอาฆาต หรือบาปกรรม

เนื้อเรื่อง

     เมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก ด้วยความที่บ้านของฉันเป็นคนที่รักสัตว์ และเลี้ยงสัตว์อยู่หลายชนิด ฉันจึงมีโอกาสคลุกคลีอยู่กับสัตว์มาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะเจ้าแมวเหมียวทั้งหลาย นับได้พวกมันว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันทีเดียว  เวลานอนฉันก็นอนกับแมว ไม่ใช่แค่ตัวเดียวหรอกนะ  เราอยู่กันเป็นทีม คืนไหนที่แมวบางตัวออกไปเที่ยวซุกซน หรือหาจับหนูกิน ฉันก็จะเปิดบานหน้าต่างแง้มไว้ให้มันนิดหน่อย  เพื่อที่จะกลับเข้ามานอนด้วยกันได้  เวลาที่แมวกินข้าวฉันมักขอให้แม่ทำข้าวคลุกปลาทูเผื่อฉันเสมอ  ถึงแม้จะคนละจานกับแมว  แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่เคยเห็นด้วยที่ฉันทำอย่างนั้น สงสัยจะแอบเห็นตอนที่ฉันแอบก้มลงไปลองกินข้าวกับแมว เพราะอยากลองกินแบบแมวดูสักครั้ง (ซึ่งก็เป็นแค่ครั้งเดียวนั่นแหละ) แต่ลองแล้วไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ ก็เลยไม่ทำอีก อิๆๆ (รสชาดไม่อร่อยเลย) 

     เคยมีผู้ใหญ่บางท่านเคยบอกว่า แมว เป็นสัตว์ที่มีแรงอาฆาตพยาบาทสูง ยิ่งถ้าก่อนตายมันตายด้วยความเจ็บปวดทรมานแล้วละก็ วิญญาณของมันจะกลับมาแก้แค้นกับคนที่ฆ่ามันอย่างสาสม

     ฉันเป็นคนที่รักแมวก็จริง แต่ด้วยความเป็นเด็ก และเป็นเด็กที่มีความซุกซนและกล้าคิดกล้าทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่คาดไม่ถึงอยู่เสมอ  จึงมักทำอะไรแผลง ๆ หาเรื่องปวดหัวให้ต้องโดนทำโทษอยู่เป็นประจำโดยเฉพาะวีรกรรมการแกล้งแมวของฉันเป็นที่เลื่องลือระบือไกล(ว่าไปนั่น)...

    มันคงเป็นเวรกรรมของแมว..ที่เคยทำไว้เมื่อชาติปางก่อน(ฉันคิดเอาเองนะ)  ที่ต้องเกิดมาเป็นแมวของฉัน เพราะเมื่อใดที่ว่าง  ฉันจะเริ่มคิดแผนการณ์แกล้งแมวทันที  สารพัดวีธีการที่ฉันทำกับแมว อาทิเช่น การจับแมวไปยัดใส่ในกรงหมาตัวที่ไม่ถูกกับมันมากที่สุด   หรือการมัดขามันติดกันหลาย ๆ ตัวให้มันเดินไม่ถนัด  หรือการเอาหมากฝรั่งไปติดตามตัวแล้วปล่อยให้มันเลียจนเจ็บลิ้นจากนั้นก็เอากรรไกรมาบรรจงตัดขนที่เป็นกระจุก ๆ ของมันออกมา กระจุกแล้ว กระจุกเล่า   หรือบางทีฉันก็จะจัดแฟชั่นโชว์โดยการจับบรรดาแมว ๆ (บางทีก็รวมทั้งหมาด้วย) มาเป็นนายแบบนางแบบสุดสยอง ทั้งเสื้อผ้า หน้า ขน ถูกตกแต่งจนแทบดูไม่ได้(แหม..ทำไปได้)   และการกระทำที่ได้รับการโหวต(จากคนในบ้าน) ว่าเป็นพฤติกรรมผิดมนุษย์มนา โหดร้ายทารุณที่สุด และทำให้ฉันถูกทำโทษมากที่สุด ก็คือการกัดหูแมว ไม่ใช่กัดธรรมดา แต่กัดจนแมวทุกตัวในบ้านหูพับได้...  ไม่ใช่เพราะฉันไม่รักแมวหรือเกลียดแมวหรอกนะ  แต่ยอมรับตรง ๆ ว่า มันเขี้ยวทุกครั้งที่เห็นหูมันอยู่ใกล้ปาก(อดใจไม่ได้จริง ๆ) 

     อยู่มาวันหนึ่ง..เหมือนสวรรค์มีตา หรือเพราะความอาฆาตพยาบาทของเหล่าแมวทั้งหลายที่ถูกฉันกลั่นแกล้งก็ไม่อาจทราบได้  วันนั้นฉันคิดวิธีการใหม่ที่จะแกล้งเจ้าแมวอีกตามเคย  โดยจะนำผ้าผืนใหญ่ ๆ มาห่อม้วนเจ้าแมวไว้ข้างใน แล้วก็มัดไว้ไม่ให้มันออกมาได้ง่าย ต้องดิ้นทุรนทุรายแน่ ๆ ฮ่า ๆๆ (แอบหัวเราะในใจ) หลังจากหลอกล่อเจ้าแมวผู้เคราะห์ร้ายมาโอบอุ้มไว้อย่างทะนุถนอม(เสแสร้งละไม่ว่า) ก็เริ่มมองหาผ้าผืนเหมาะ ๆ  อา.....นั่นไง ผ้าปูที่นอนที่แม่ตากไว้นี่ละเหมาะที่สุด ไวเท่าความคิด ฉันเอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนนั้นหวังจะมาห่อตัวแมว  แต่แล้ว.... "โอ๊ย! เจ็บ....ช่วยด้วยช่วยหนูด้วย" ฉันร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับโยนทั้งแมวและผ้าลงพื้น  ...คุณพระช่วย! .... ตะขาบ.. ตะขาบสีดำตัวใหญ่วิ่งออกมาจากผ้าอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ยังช้ากว่าด้ามไม้กวาดในมือของพี่ชาย ที่กระหน่ำตีอย่างไม่ยั้งมือ...  หลังจากจัดการกับเจ้าตะขาบแล้ว พี่มาช่วยรีดเลือดสีดำซึ่งเกิดจากพิษตะขาบออกจากบาดแผลในมือ ฉันร้องไห้ไม่หยุด... สักพักมือฉันเริ่มบวม และลุกลามไปจนถึงข้อศอก เจ็บปวดเป็นที่สุด  พี่รีบบอกให้ฉันซ้อนท้ายจักรยานไปหาหมอเพราะวันนั้นพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านพี่ไม่รู้จะรักษาอย่างไร เนื่องจากแขนที่บวมนั้นเริ่มเขียวคล้ำขึ้นเรื่อย ๆ .....

   ก่อนออกจากบ้านฉันหันไปดูเจ้าแมวเจ้าหมาทั้งหลาย ที่คงตกใจเสียงร้องของฉัน  ต่างเอียงคอมองด้วยความสงสัยว่ายัยตัวแสบเป็นอะไร...  เจ้าแมวตัวเดิมที่เกือบโดนฉันแกล้งในวันนี้ เดินเข้ามาเคล้าคลอแข้งขาเหมือนจะปลอบใจฉัน... น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง... เจ้าแมวเหมียวจ๋า..ฉันขอโทษ...ต่อไปนี้ฉันจะไม่แกล้งพวกเจ้าอีกต่อไปแล้ว.....
.......................................................

     เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ฉันรู้จักความเจ็บปวด อย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน  และเข้าใจคำว่า"ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว" อีกทั้งยังเริ่มเชื่อในเรื่องบาปกรรม โดยเฉพาะกับแมวอีกด้วย 
   
.....................................................................................